Za šest godina bavljenja filmom, ovi mladi autori snimili su šest kratkih igranih filmova koji su prikazani širom sveta, a najviše nagrada čak 22, pobrao je film “Jad” u kome svoju poslednju ulogu ima Bratislav Slavković Keša
Stefan i Nenad Teofilović, braća iz Kragujevca, veliki su zaljubljenici u film. Tu svoju strast od pre šest godina počeli su da pretvaraju u kratke igrane filmove. Od samog početka, izazivali su pažnju jer su njihovi filmovi prikazivani na mnogim festivalima na svim stranama sveta i donosili su zapažene nagrade.
Nenad, rođen 1987. godine, živi u Beogradu, gde radi kao kontrolor u Pošti. Četiri godine stariji je brat iz ovog tandema, ali ravnopravni akter sa Stefanom, koji već duže radi na prekookeanskom kruzeru, kao foto-menadžer. Nenad kaže da iako režiju i scenarije u svojim ostvarenjima potpisuju odvojeno, zapravo sve filmove rade zajedno. Priču napiše jedan ili drugi, a onda zajedno “prođu” kroz nju i unose prepravke. Nenad smatra da je Stefan ozbiljniji kada je režija u pitanju i kad scenario prođe kroz njegove ruke, onda doživi još promena. Nakon toga, počinje snimanje.
Ovaj postupak dao je rezultate. Stefan je kao reditelj potpisao trilogiju pod nazivom “Kroz rodni kraj”, u kojoj su filmovi “Teret”, “Jad” i “Slom”. Nenad je pripremio trilogiju “Dok umiru snovi”, u okviru koje se nalaze filmovi “Život”, “Ljubav” i “Zakon”.
“Teret” otvorio vrata
Godine 2017. snimili su prvi film “Teret”, koji je po ugledu na italijanske neorelaste, snimljen u prirodnom ambijentu.
-Ovaj film je bio poziv na buđenje i pokušaj da se u društvu opterećenom skupom tehnologijom, otvori put nekom drugačijem filmu. Napravio je zapažene rezultate širom sveta i bio jasna poruka da bi trebalo da nastavimo saradnju, kaže Nenad.
Posle ovog debija, braća osnivaju sopstvenu produkcijsku kuću “Reditus” iz koje izlaze svi njihovi budući filmovi. Do sada najnagrađivaniji film Teofilovića je “Jad”, sniman u Levču, zavičaju njihovih roditelja. Osvojio je 22 nagrade, gde bi trebalo istaći Stefanovu nagradu za najbolju režiju u Luganu, nagradu za najbolji kratki film i najboljeg glumca na festivalu srpskog filma u Čikagu, nagradu publike za najbolji film u Tuzli, nagrade za najbolji crno-beli film u Njujorku, Rimu, Nici, Lisabonu i Glazgovu, te nagradu za najbolji kratki film u Karakasu.
Osobenost ovog filma je da je u njemu poznati kragujevački glumac i gradska legenda Bratislav Slavković Keša, odigrao svoju poslednju ulogu pred sam kraj života. U njegovu čast, autori su honorar osvojen u engleskom gradiću Rasthol poklonili lokanoj zajednici za siročad, beskućnike i stara lica.
Nagradu za nastup u ovom filmu, ostvario je i prvak drame Srpskog narodnog pozorišta, Radoje Čupić, kao najbolji glumac na Festivalu u Čikagu. On igra prijatelja kragujevačkog barda glume. Tokom filma upoznajemo se sa starcem na zalasku života. Njegov sin retko dolazi u posetu ocu, a slava koja se priprema nova je nada da će doći ovog puta. Drama Čupićevog lika neprekidno se prepliće sa pričom glavnog junaka.
Ovaj film je nastao u teško vreme korone, koja je uslovila da svi festivali budu organizovani onlajn. Tako 2020. godine, braća Teofilović nisu prisustvovali ni jednom festivalu i nisu imali kontakt sa publikom. 2021. godine mere vezane za koronu su oslabile, što im je omogućilo da budu prisutni na samim projekcijama svojih filmova.
-Taj kontakt sa publikom je značajan, ali mi ga zbog oblika života koji vodimo, nemamo tako često. Na festivalu u Tuzli, dobili smo nagradu publike i to je naša najdraža nagrada do sada. Sam sam otišao da je prihvatim i poklonim se publici, jer je Stefan bio na kruzeru. Kada sam izašao, cela sala je aplaudirala i meni su krenule suze od velikog uzbuđenja, seća se Nenad.
Najava dugometražnog filma
Kratke filmove koji izlaze iz njihove radionice Nenad opisuje kao realistične, zapravo kao egzistencijalističke, jer govore o običnim ljudima koje srećemo i svakodnevnim životnim situacijama, uz pokušaj da u tim događajima nađu i stvore umetnost. Ima i odstupanja od te osnovne linije, pa je tako 2018. godine nastao eksperimentalni film “Život”, čiju režiju potpisuje Nenad. To je kratki film od samo tri statična kadra, koji nas vodi na putovanje u besmisao i nazad, raspravljajući o svrsi ljudske egzistencije, podseća Nenad. Film je učestvovao na mnogim festivalima, a gledaoci su uvek imali mnogo pitanja posle projekcija, dodaje on.
Drugi film iz nadolazeće trilogije pod naslovom “Ljubav”, imao je premijeru u junu ove godine u Baltimoru. Do kraja godine, biće prikazan na desetak svetskih festivala. Srpsku premijeru imaće u novembru na beogradskom “Saundtrek festivalu”.
Trenutno, braća Teofilović rade post-produkciju filma “Slom”, čija bi premijera trebalo da bude početkom naredne godine. To je za njih do sada najzahtevniji film i simbioza profesionalnih glumaca i naturščika. U njemu će igrati Dragana Varagić, poznata beogradska glumica i rediteljka, stari saradnik Radoje Čupić, dok je glavna uloga poverena Milutinu Dapčeviću, koji je svoju karijeru najviše gradio u Italiji.
Film će biti završetak trilogije “Kroz rodni kraj” i neka vrsta omaža Levču i srskom selu, navodi Nenad.
Za ovih šest godina rada u kinematografiji, Teofilovići su se afirmisali i počele su da stižu i ponude za saradnju sa drugim autorima i filmskim kućama. Najviše poziva dobijali su da sarađuju na pisanju scenarija, ali ih nisu prihvatili jer svoje priče žele da snimaju sami. Nenad kaže da njegov brat i on kroz saradnju već čine dovoljno kompromisa jedan sa drugim, da bi kroz uključivanje i trećih lica bilo teško sačuvati stav, a to je da do kraja budu nezavisni stvaraoci, bez upliva bilo čijih ideja sa strane.
Zato je njihov kredo da finansiraju svoje filmove isključivo sami, bez upliva bilo čijih sredstava, pa ni onih koja se dodeljuju na konkursima Filmskog Centra Srbije, gde im je predlagano da učestvuju. Nisu prihvatili, odgovara Nenad, jer to povlači mnoge kompromise.
Taj pristup primeniće i prilikom snimanja svog prvog dugometražnog igranog filma čija je priprema odmakla. Scenario je završen, a biće sniman u Kragujevcu, naredne dve godine. Ideja je da to bude “pank-rapsodija” o tri sredovečna poznanika i posledicama njihovih odluka iz prošlosti.
-Naša maksima je da se ne razmišlja o tome hoće li filmovi nekoga uvrediti. Oni su odraz socijalnog senzibiliteta i prikazuju ono što mislimo i iza čega stojimo. Smatramo da film nije zlatno vime za producentsko sisanje novca, niti hibrid lepih boja, predela, enterijera, mudrih ili šaljivih fraza, 3D ili specijalnih efekata. On mora biti baština kolektivnog duha zajednice, obrađenog prizmom autora, zaključuje Nenad Teofilović.
Miloš Pantić
Kragujevačke novine – broj 643, 07.09.2023.